نور در مرکز
مرکزیت در فضا به صحنه‌ای برای هدفی خاص و نمایش یک تجربه بصری تبدیل می‌شود. منابع نور در تضاد با پیرامون تاریک و ناشناخته، معرف شناخته ها است. مرکز، فضای درنگ و مکث است که حادثه را در خود جای می‌دهد و محیط را به درون خود کشیده و ساکن می‌کند. سکوت مبهم این فضای نورانی نمادی از خورشید، ماه و پیکره‌ای الهی است. فضای مرکزی، آرامش و ثبات را القا می‌کند، فضایی که در کمال سادگی می‌تواند مظهری از مکانی مقدس باشد. نه آغاز دارد و نه پایان، حرکتی است بی‌پایان که همواره به نقطه آغازش باز می‌‌گردد