sarinaaaaa

نور طبیعی یکی از منابع وجود حیات بر روی زمین محسوب می گردد. این نور می تواند با رنگ ها و جلوه های متفاوت خود باعث تغییر چهره یک مکان شود؛ زیرا نور در هر یک از فصول سال در آب و هواهای متفاوت و یا در هر زمانی از طول روز دارای چهره ای مخصوص به خود می باشد. ضمناً هر مکانی دارای نور خاصی است که تنها به آن جا تعلق دارد و به عنوان مثال در صحرای یک منطقه استوایی تابش به قدری شدید و سایه ها آن قدر کوتاه است که اشیا به چشم بیننده مرتعش و درحال ذوب شدن به نظر می آیند. به همین ترتیب نور موجود در مناطق کوهستانی، جنگلی و یا سواحل نیز دارای ویژگی های مکانی مخصوص به خود و متمایز از سایر مناطق است. زمانی که نور را به داخل فضاهای ساخته شده هدایت می گردد در اصل نوعی ارتباط بین ساختمان و محیط خارج از آن ایجاد شده است. بدین وسیله می توان جلوه های متفاوتی از فضای داخلی را که هر یک دارای ماهیت خاص خود از لحاظ ادراک فضایی می باشند ایجاد کرد

اهداف متنوعی برای نورپردازی ساختمان ها وجود دارد که از آن جمله می توان به پرستیژ، ایمنی، نشانه گرایی یا تشخیص یا تاکید اشاره نمود. در واقع نورپردازی در معماری، فرصتی است برای ایجاد حس فضایی و احساسی معمارانه.

نور را از دیدگاه های مختلف می توان به انواع مختلف تقسیم نمود، در اینجا این تقسیم بندی بر اساس شیوه ی به کار گیری آن، به دو دسته طبیعی و مصنوعی انجام شده است.

از برخورد محورهای نور، محدوده‌ای شکل می‌گیرد که نقاط برخورد، به شکل مرکزهایی در این شبکه نمایان می‌شوند. چنین فضایی می‌تواند هم وحدت‌آفرین باشد و هم تنوع‌پذیر و همچنین محورها و مراکز مورد بحث عمومیت بیشتری پیدا بیان می کنند. بر عکس مرکز که هدف خاصی را القا می‌کند، می‌تواند هویتی گسترده تری داشته باشد و سایر مفاهیم مانند تضاد، تقارن، سلسله مراتب و تکرار و ...؛ در چنین فضایی به راحتی نمایان شوند. این تجربیات کیفی، از مشاهده مشخصات کمی در فضا، به طور نسبی و متغییر می توانند در چهار چوب ذهنی لمس شوند. چرا که از طریق پارامترهایی همچون ویژگی‌های مختلف نورپردازی به شکل عمومی و در مکانی فردی به شکل خصوصی، تغییر می‌کنند

مرکزیت در فضا به صحنه‌ای برای هدفی خاص و نمایش یک تجربه بصری تبدیل می‌شود. منابع نور در تضاد با پیرامون تاریک و ناشناخته، معرف شناخته ها است. مرکز، فضای درنگ و مکث است که حادثه را در خود جای می‌دهد و محیط را به درون خود کشیده و ساکن می‌کند. سکوت مبهم این فضای نورانی نمادی از خورشید، ماه و پیکره‌ای الهی است. فضای مرکزی، آرامش و ثبات را القا می‌کند، فضایی که در کمال سادگی می‌تواند مظهری از مکانی مقدس باشد. نه آغاز دارد و نه پایان، حرکتی است بی‌پایان که همواره به نقطه آغازش باز می‌‌گردد

از آنجایی که شفافیت با نور معنا می یابد، به طور قطع باید انتظار داشت که عمده‌ترین کار را در معماری، نور انجام دهد که این نظر تا حدود زیادی واقعیت دارد. به جرأت می‌توان گفت که هیچ یک از دوره‌های برجسته ی معماری جهان تا قبل از دوره مدرن، آن چنان که معماری ایران از نور بهره برده است، نتوانسته‌اند بهره ببرند. نور چیزی عرضی بر این معماری نیست. بلکه با حقیقت و ذات آن عجین است